ყოველთვის ვიყავი მომხრე გულახდილობისა და დღემდე ასეთად ვრჩები. თუმცა , ზოგჯერ საკუთარი თავი ძალიან 
მაკვირვებს ისეთები ეშლება… ბოლო დროს, შემომეჩვია აზრი, რომ იქნებ სულაც არ ვარ კარგი ადამიანი. მეტ-ნაკლებად, ყველას ასეთი გვგონია თავი – შეცდომებსაც ვაღიარებთ, ბოდიშსაც ვიხდით, თუმცა უმეტესწილად გვგონია რომ კარგები ვართ, რომ ყველას უნდა მოვწონდეთ, რომ ჩვენი ნაკლი არაფრით განსხვავდება ’’სხვათა ცოდვილი ბუნებისგან’’ და ა.შ.
მხოლოდ ერთი რამ შემიძლია დარწმუნებით ვთქვა : კარგი ვარ თუ ცუდი, მხოლოდ იმათ შეიძლება განსაზღვრონ, ვისაც ჩემთან აქვთ ურთიერთობა და იციან რას შეიძლება მოელოდე ჩემგან და რას არა. აქვე დავამატებ, ნებისმიერი შეფასება ცალსახად სუბიექტური იქნება, იმიტომ რომ ჩვენი სამყაროა ზოგადად სუბიექტური. თუ ადამიანებს უმეტესი ჩემი ქცევა ცუდად მოეჩვენებათ, ”ცუდი ადამიანის” იარლიყის მოკვრა არ გაუჭირდებათ და პირიქით.
სანამ ჩემი მონოლოგი, ”მინდა ვიყო ფილოსოფოსის” ყბედობას არ დამსგავსებია, მინდა ვთქვა რომ ჩემ თავში მოფუთფუთე ამ აზრებს თავისი მიზეზები აქვს. ბოლო დროს დავფქირდი იმ ადამიანების ქცევაზე, ვინც ჩემ გარშემო ირევა. მეც მწყენია და ბევრისთვისაც მიწყენინებია, თუმცა მიზეზების ძებნას ახლაღა შევუდექი. საერთოდ, წარმოშობით იმ კუთხიდან ვარ ”სინელეში” რომ ადანაშაულებენ და ალბათ მიწია გენებმა 🙂 ჰოდა ვიფიქრე, იქნებ როცა ადამიანი ისე მექცევა, რომ ბოლოს გულნატკენი ვრჩები, სულაც ჩემი ბრალია. არ იფიქროთ, ’’ძალით-დეპრესია’’ მჭირდეს, ან ვინმესგან თბილ სიტყვებს ველოდე, უბრალოდ მართლა იგრძნობა ზოგიერთი ადამიანის მხრიდან ”ზიზღნარევი” დამოკიდებულება და მეც მინდა ყველაფერს ლოგიკური ახსნა ჰქონდეს.
გასაგებია, რომ ყველასთვის ”კარგი” ვერ ვიქნები, არც ყველას მოვეწონები, მაგრამ ზიზღის ახსნა მიჭირს. ასევე მიჭირს ავხსნა, ”ოღონდ ეგ არა და ვინც გინდა ის” დამოკიდებულებაც, ეს უკანასკნელი ალბათ ყველაზე ძნელი გასაცნობიერებლი და ასატანია. შეიძლება, თავს უსაფუძვლო ეჭვებით ვიტენი, იმიტომ რომ რაზეც მე ვლაპარაკობ მხოლოდ ვარაუდი და ჩემი ”ნარკვევებია”, მაგრამ რა ვუყოთ არსაიდან გაჩენილ ეჭვის ჭიანჭველებს (არადა გეფიცებით, ოდანავადაც არ ვარ/ვიყავი ეჭვიანი)…
საუბარი გულახდილობით დავიწყე და სწორედ ამით მაკვირვებს ჩემი თავი, რომ ამ ნაბიჯს არ ვდგამ. არ ვესაუბრები და არ ვუსვამ შეკითხვებს ”ეჭვების” ობექტ(ებ)ს. ერთადერთი, რასაც წარმატებით ვართმევ თავს, თევზივით დადუმებაა და სხვათა შორის, რაც დრო გადის ჩემ ალაპარაკებასაც აზრი ეკარგება. სამაგიეროდ ნელ-ნელა ვკარგავ მათ ვისაც ”მეგობარს” ვუწოდებდი და ხვალ ალბათ, საკუთარ თავს ოდნავადაც არ დავადანაშაულებ ამაში.
მაგიტომაც ვამბობდი, მგონი ცუდი ადამიანი ვარ.
Jane's Universe 
რაის ცუდი ადამიანი, რას ამბობ 🙂 ძალიანაც კარგი ხარ 🙂
^^ ნამეტანი 🙂
რაღაც ძალიან ნაცნობი და ახლობელი წავიკითხე. შემიძლია გითხრა რომ ცუდ ადამიანობასთან ამას არაფერი აქვს საერთო, ამას რომ წერ ესეც საკმარისია იმის სათქმელად რომ ცუდი ადამიანი არ შეიძლება იყო 🙂
“წარმოშობით იმ კუთხიდან ვარ ”სინელეში” რომ ადანაშაულებენ და ალბათ მიწია გენებმა” ❤
წინა დღესაც მქონდა ამაზე საუბარი, ანუ ძირითადად იმას ვგულისხმობ რომ ჩემი საზომით ვიღაც ცუდია ან კარგი, ხომ შეიძლება ჩემი მეგობარი იმ თავის საზომებით ”კარგ ადამიანად” მთვლიდეს, ვიღაც ცუდად. ანუ ისევ იქ მივედი რომ სუბიექტურია ყველაფერი, უბრალოდ ადამიანი როცა იმ ცუდ დამოკიდებულებას უმიზეზოდ გრძნობ, ათასი აზრი მოგდის თავში 🙂 იქნებ და სულაც მიზეზიანია 🙂
ცუდიც და კარგიც პირობითი ცნებებია. შენ უბრალოდ ადამიანი ხარ 🙂
გეთანხმები. ავღნიშნე კიდევაც, რომ ყველაფერი სუბიექტურია ამ სამყაროში 🙂
მე თუ მკითხავ “კარგი” და “ცუდი” მხოლოდ იარლიყებია.
შენ ხარ შენ!
ძალიან კარგი ბლოგერი და თანამოსაუბრე ❤
თაია ❤